Όπως τότε

Παραμονές Χριστουγέννων και του Νέου Έτους, κι όλα μοιάζουν τόσο καθημερινά…

Η αίσθηση του αναγκαίου πιο κυρίαρχη από την γιορτή, το όνειρο και την χαρά.

Η οικονομία, το χρήμα, η διαφθορά, οι φλυαρίες, η αποχή, η άλλη πρόταση που λείπει, ο λαός που δε ξεσηκώνεται, η εθνική κυριαρχία που απειλείται, όλα μια εικόνα παρακμής και υπανάπτυξης, μια σπατάλη δυνάμεων σε σαχλαμάρες καθημερινής υπεροψίας, αξίες δαπανημένες στο δήθεν και στο φαίνεσθαι, όψεις μιας αντιπνευματικής κοινωνίας, εγωϊστικής και τσιγγούνικης, σπουδαγμένης αλλά αμόρφωτης, πτυχιούχων αλλά απαίδευτων, που δεν αντιστέκεται ποτέ και σε τίποτα, που δέχθηκε τα πάντα, αδιαφόρησε, κατανάλωσε και καταναλώθηκε θαυμάζοντας τα σκουπίδια και τους απίστευτους αναλώσιμους,

Διέξοδος τότε, έξοδος τώρα!

-Εγώ; Μπορώ;

Έμαθα να κρίνω, δεν δέχθηκα ποτέ να κρίνομαι.

Έμαθα να προτείνω (στους άλλους) τι να κάνουν, με εμένα πάντα στο απυρόβλητο.

Απαξιώνω εύκολα όποιον παίρνει πρωτοβουλίες, πιο έξυπνος από μένα; Δεν νομίζω.

-Είναι υλικό το πρόβλημα της χώρας; Είναι οι μισθοί; Είναι η ανεργία; Η περαίωση; Οι φόροι; Η ακρίβεια; Το χρέος οι ξένοι; Το ΔΝΤ; Οι δυνάμεις του σκότους;

Από πότε ο υλικός τρόπος αυτονομείται από τον τρόπο που σκέφτομαι;

-Μα τι να κάνω; Έτσι μου έμαθαν. Εγώ; Δεν ήμουν ποτέ το υποκείμενο της ιστορίας.

Προσδιόρισα ποτέ τη θέση μου μέσα στην κοινωνία σε σχέση με τους άλλους;

-Βεβαίως. Αρνητικά. Κόλαση οι άλλοι, που έλεγε ο Σαρτρ. Θρίαμβος της ατομικότητας. Απειλή ο άλλος. Έξαρση του εγώ.

Ναι λοιπόν, θα αντισταθώ μόνος. Απέναντι σε όλους. Τρέλα; Μπορεί.

Το πρόσωπο μόνο του απέναντι στην ιστορία ή η κυριαρχία του φόβου;

Φοβήθηκε την αλλοτρίωση και ξέπεσε στον αυτοθαυμασμό και την οίηση. Απώλεια του μέτρου. Χάσαμε το μαζί και παλεύουμε να το ξαναβρούμε εν μέσω κρίσης;

-Που είναι αυτό το μαζί;

Δεν είναι όταν μοιραζόμαστε πόνο και δημιουργία;

Δυσκίνητη κοινωνία. Έγινε ο σεισμός και ο καθένας υπερασπίζεται τα συντρίμμια που του απέμειναν.

Ποιος θα ξαναχτίσει την πόλη; Κατέρρευσαν οι θεσμοί. Οι άρχοντες εξωνήθηκαν στον εχθρό. Εμείς μείναμε να ξαναχτίσουμε την πόλη, τις δουλειές, την επιβίωση όλων. Με ανθρώπινα μέτρα. Όχι ατομικά, ανθρώπινα. Όχι αγοραία, με συλλογική ευθύνη.

Λόγια θα μου πείτε. Σωστά. Σταματώ. Κανείς δεν πείθεται από άλλον, αν δεν πείθεται από τη ζωή του.

Φωνή βοώντος εν τη ερήμω, και βλέπουμε!

Μιχάλης Παναγιωτίδης